قوله تعالى: و إن یونس لمن الْمرْسلین بعثه الله الى اهل نینوى من الموصل و اسم ابیه متى و اسم امه تنحیس و هو ذو النون و هو صاحب الحوت سمى به لانه التقمه «إذْ أبق » اى هرب و تباعد «إلى الْفلْک الْمشْحون » اى المثقل المملوء، و کان یونس علیه السلام وعد قومه العذاب فلما تأخر العذاب عنهم خرج کالمتشور عنهم فقصد البحر و رکب السفینة. و قیل: لما وعدهم العذاب خرج من بین اظهرهم کعادة الانبیاء اذا نزل بقومهم العذاب. و قیل: وعدهم العذاب لثلاثة ایام فاعلمهم و خرج منهم قبل ان یومر بالخروج فلما اتیهم العذاب بعد ثلث فزعوا الى یونس فلم یجدوه، ففزعوا الى الله عز و جل و خرجوا الى الصحراء باهالیهم و اولادهم و دوابهم و فرقوا بین الامهات و الاطفال بین الأتن و الجحوش و بین البقر و العجول و بین الإبل و الفصلان و بین الضان و الحملان و بین الخیل و الافلاء فرتفع الضجیح الى السماء فلما امسى یونس سأل محتبطا مر بقومه فقال: هم سالمون، فابق مغاضبا حتى اتى البحر و قال: انهم یکذبوننى فما ذا ارى یفعلون بى آلان و قد آمنوا فلما رکب السفینة احتبست السفینة، و قیل: رست، فقال الملاحون هاهنا عبد آبق من سیده فاقترعوا فاصابه القرعة یونس، قیل: ثلث مرات، فقام یونس و قال: انا الآبق، فالقى نفسه فى البحر فصادفه حوت جاء من قبل الیمن فابتلعه فسفل به الى قرار الارضین حتى سمع تسبیح الحصا. و قیل للحوت: ما جعلناه لک رزقا انما جعلناک له مسجدا. و تمام القصة مذکور فیما سبق.
«فساهم» المساهمة المقارعة، و ذلک القاء السهام على وجه القرعة، «فکان من الْمدْحضین » اى المقروعین المغلوبین بالحجة. یقال: دحضت حجته فهى داحضة و ادحضت زیدا اذا ادحضت حجته و غلبته. و قیل: «المدحض» الملقى فى البحر، و الدحض الزلق و منه قولهم: اللهم ثبت اقدامنا یوم دحض الاقدام، و «الملیم» هو الذى یأتى امرا یلام علیه و ان لم یلم و الملوم الذى اخذته الالسنة باللائمة و ان لم یأت ذنبا.
«فلوْ لا أنه کان من الْمسبحین» اى المصلین العابدین الذاکرین لله قبل ذلک و کان کثیر الذکر. قال الضحاک: شکر الله له طاعته القدیمة. و قال سعید بن جبیر: «فلولا انه کان من المسبحین» فى بطن الحوت، و ذلک قوله: لا إله إلا أنْت سبْحانک إنی کنْت من الظالمین.
«للبث فی بطْنه إلى یوْم یبْعثون» فیه ثلاثة اوجه: احدها بقى هو و الحوت الى یوم البعث، و الثانى یموت الحوت و یبقى هو فى بطنه، و الثالث یموتان ثم یحشر یونس من بطنه فیکون بطن الحوت له قبرا الى یوم القیمة، فلم یلبث لکونه من المسبحین، و اختلفوا فى مکثه فى بطن الحوت، فقیل: لبث ستة اشهر و قیل: اربعین یوما و علیه الاکثرون. و قیل: سبعة ایام. و قیل: التقمه صباحا و نبذه مساء و هو قول الحسن.
«فنبذْناه بالْعراء» اى رمیناه بالمکان الخالى عن الشجر و النبات و البناء. و قیل: «العراء» الساحل و قیل: وجه الارض. «و هو سقیم» مریض مما ناله من التقام الحوت فصار کبدن الاطفال فى الرقة و الضعف. و قیل: کالفرخ الممعط.
«و أنْبتْنا علیْه شجرة منْ یقْطین» یعنى القرع، و علیه اکثر المفسرین، و خص بالقرع لانه لما نبذ بالعراء کان فى غایة الرقة و اللطافة فکان یوذیه وقوع الذباب علیه و و رق القرع لا یحوم حوله الذباب. و قیل: «الیقطین» کل شجرة تنبطح على وجه الارض لیس لها ساق تسموا علیه من بطیخ او قثاء أو قثد او حنظل او قرع او غیره.
قیل: هو یفعیل من القطون و هو الاقامة، و القاطین المقیم الساکن، و القطنی الزرع الذى یقیم فى الارض من الخضر. و قال مقاتل بن حیان: کانت تختلف الیه و علة یشرب من لبنها حتى قوى ثم یبست الشجر فبکى حزنا علیها فاوحى الله تعالى الیه: أ تبکی على هلاک شجرة و لا تبکى على هلاک مائة الف او یزیدون؟ فان قیل: قال هاهنا: «فنبذْناه بالْعراء» و قال فى موضع آخر: «لوْ لا أنْ تدارکه نعْمة منْ ربه لنبذ بالْعراء» فهذا یدل على انه ینبذ، فالجواب قوله: «لولا» هناک یرجع الى الذم معناه: لولا نعمة ربه لنبذ بالعراء و هو مذموم، لکنه تدارکته النعمة فنبذ و هو غیر مذموم.
قوله و أرْسلْناه إلى مائة ألْف أوْ یزیدون قیل: ارسل الى اهل نینوى من الموصل قبل ان یصیبه ما اصابه، و المعنى: و قد ارسلناه. و قیل: ارسل بعد خروجه من بطن الحوت الى قوم آخرین. و یجوز ان یکون ارسل الى الاولین بشریعة اخرى فآمنوا بها. و قوله: أوْ یزیدون یعنى بل یزیدون. و قیل: «او» هاهنا بمعنى الواو کقوله: عذْرا أوْ نذْرا. و فى الخبر عن رسول الله (ص) قال: «یزیدون عشرین الفا».
و قال ابن عباس: ثلثین الفا. و قیل: خمسة و ثلثین الفا. و قیل: سبعین الفا.
فآمنوا فمتعْناهمْ إلى حین» یعنى الى انقضاء آجالهم، و هذا کنایة عن رد العذاب عنهم و صرف العقوبة، فان قیل لم لم یختم قصة لوط و یونس بالسلام اسوة من تقدم من الانبیاء فى السورة؟ قلنا: لانه لما قال: «و إن لوطا لمن الْمرْسلین، و إن یونس لمن الْمرْسلین » فکانه قد قال: سلام علیهما لان الله عز و جل قد سلم على جمیع المرسلین آخر السورة، فقال: «و سلام على الْمرْسلین» فاکتفى بذلک عن ذکر کل واحد منفردا بالسلام.
«فاسْتفْتهمْ» یعنى: سل یا محمد اهل مکة، سوال توبیخ و تجهیل: «أ لربک الْبنات و لهم الْبنون» و ذلک ان بنى خزاعة زعموا ان الملائکة بنات الله لذلک یسترهن، یقول: اى قیاس یقتضى ان یختار سبحانه لنفسه الانقص و یجعل لکم الافضل؟
«أمْ خلقْنا الْملائکة إناثا و همْ شاهدون» حاضرون خلقنا ایاهم، هذا کقوله: «أ شهدوا خلْقهمْ» فیشهدون عن مشاهدة و عیان؟
ألا إنهمْ منْ إفْکهمْ لیقولون ولد الله» اى لم یقولوا عن قیاس و لا مشاهدة بل عن کذب محض یقولون ولدهم الله «و إنهمْ لکاذبون» فى هذا و فى سائر ما یتدینون به.
«أصْطفى الْبنات على الْبنین» رجع من الحکایة الى الخطاب، «اصطفى» هذه الف استفهام خفیف فیه الف الوصل اصله «ا اصطفى» و الاصطفاء اخذ صفوة الشىء یقول: فکیف اخذ الشائب الکدر و ترک الصفو الخالص.
«ما لکمْ» اى شىء لکم فى هذه الدعوى «کیْف تحْکمون» لربکم ما لا ترضونه لانفسکم؟
«أ فلا تذکرون» انه واحد لا ولد له لا ذکر و لا انثى.
«أمْ لکمْ سلْطان مبین» برهان بین على ان لله ولدا ام لکم کتاب من عند الله فیه ان الملائکة بنات الله؟
«فأْتوا بکتابکمْ » اى فأتوا بذلک «إنْ کنْتمْ صادقین » فى دعویکم، رب العالمین اندرین آیات حجت آورد بر بنى خزاعه که فریشتگان را دختران الله گفتند، میفرماید جل جلاله: درین دعوى که کردید حجت و برهان از سه وجه تواند بود: یا قیاسى روشن یا عیانى و مشاهدهاى درست یا کتابى از نزدیک خدا بحقیقت، و شما را ازین سه چیز هیچ نیست نه قیاس نه مشاهده نه کتاب پس بدانید که دعوى شما باطل است دروغى بر ساخته و عنادى ظاهر گشته.
«و جعلوا بیْنه و بیْن الْجنة نسبا» هذا تکرار للکلام الاول بعینه و هو تعظیم لافکهم و الجنة هاهنا الملائکة، سمیت بهذا الاسم للمعنى الذى سمیت به الجن و هو اجتنانهم من العیون و استتارهم و منه سمى الجنین و کذلک الجنون لانه خفاء العقل و اجننت المیت اذا دفنته. و قال: ابن عباس: حى من الملائکة یقال لهم الجن و منهم ابلیس قالوا هم بنات الله و قال الکلبى: قالوا لعنهم الله الملائکة بنات الله. فقال ابو بکر الصدیق: فمن امهاتهم قالوا سروات الجن، اى تزوج من الجن فخرجت منها الملائکة تعالى الله عن ذلک. و قال بعض الکفار: البارئ جل جلاله و ابلیس اخوان و النور و الخیر من الله و الظلمة و الشر من ابلیس، و قال الحسن: معنى النسب أنهم اشرکوا الشیطان فى عبادة الله «و لقدْ علمت الْجنة إنهمْ لمحْضرون» اى علمت الملائکة ان الذین قالوا هذا القول لمحضرون فى النار. و قیل: معناه علمت الملائکة انهم میتون ثم یحضرون الموقف، کقوله: و إنْ کل لما جمیع لدیْنا محْضرون نحویان گفتند: «ان» چون از قفاى علم و شهادت آید مفتوح باشد مگر که در خبر لام درآید که آن گه مکسور باشد کقول العرب: اشهد ان فلانا عاقل و اشهد ان فلانا لعاقل.
ثم نزه نفسه عما قالوا فقال: «سبْحان الله عما یصفون، إلا عباد الله الْمخْلصین» تقدیره: انهم لمحضرون الا عباد الله المخلصین فانهم لا یحضرون. معنى آنست که ایشان در دوزخ حاضر کردنىاند مگر بندگان که خداى را باخلاص عبادت کنند و او را یکتا دانند و روا باشد که استثنا از واصفان بود یعنى پاکى و بىعیبى خداى را از آن صفت که دشمنان میکنند مگر آن صفت که بندگان مخلصان پاک دلان میکنند او را.
«فإنکمْ و ما تعْبدون» این آیت حجتى روشن است بر قدریان. گفتهاند: عمر بن عبد العزیز این آیت حجت آورد بر غیلان قدرى. غیلان چون این آیت از وى بشنید گفت: یا امیر المومنین گویى این آیت هرگز نشنیده بودم اکنون از ان مذهب بازگشتم و توبه کردم و نیز نگویم. عمر گفت: ارفع یدیک فقال عمر: اللهم ان کان غیلان صادقا فى توبته فتقبلها منه و ان کان کاذبا فسلط علیه من یسمل عینیه و یقطع یدیه و رجلیه و یصلبه. فلما کانت لیالى هشام عاد غیلان الى کلامه فى القدر فاخذه هشام و سمل عینیه و قطع یدیه و رجلیه و صلبه.
قوله: فإنکمْ و ما تعْبدون، ما أنْتمْ علیْه الهاء فى قوله «علیه» راجعة الى الله عز و جل، تأویل الآیة: انکم ایها العابدون معبودا من دونى لستم انتم ضالین و لا مضلین على الله احدا الا من هو داخل النار فى علم الله السابق. قال: حماد بن زید قال لى خالد الحذاء: اتیت الحسن البصرى فقلت له: یا با سعید ما معنى قوله عز و جل: فإنکمْ و ما تعْبدون ما أنْتمْ علیْه بفاتنین الآیة؟ فنظر الى الحسن و قال: ما کان هذا من کلامک یا با المنازل؟ قلت: أرید أن اعلم ذلک، قال: یقول عز و جل: ما انتم بمضلین.
«الا من هو صالى» النار فى علم الله السابق میفرماید شما که بت پرستاناید شما و معبودان شما هیچکس را بیراه نتوانید کرد مگر کسى که در علم من و درخواست من خود شقى است و بآتش شدنى است، معنى این «علیه» همان است که مردمان گویند: افسد فلان على غلامى، افسد على خادمى، افسد على شریکى فلان کس غلام من بر من تباه کرد، شاگرد من بر من تباه کرد، انباز من بر من تباه کرد.
قوله و ما منا إلا له مقام معْلوم جمهور مفسران برانند که این سخن فریشتگان است. جبرئیل آمد و مصطفى را گفت: ما منا ملک الا له فى السماء مقام معلوم یعبد الله هناک نیست از ما هیچ فرشتهاى مگر که او را در آسمان مقامى است معلوم که خداى را جل جلاله در آن مقام مىپرستد و تسبیح و تقدیس میکند. یعنى که ما بندگانایم و عابدان نه معبودان چنانک کافران میگویند، نظیره قوله:نْ یسْتنْکف الْمسیح أنْ یکون عبْدا لله و لا الْملائکة الْمقربون. قال ابن عباس: ما فى السماء موضع شبر الا و علیه ملک یصلى او یسبح. و قال النبى (ص): «اطت السماء و حق لها ان تئط و الذى نفسى بیده ما فیها اربع اصابع الا و ملک واضع جبهته ساجدا لله».
ابو بکر وراق گفت: مقام معلوم ایشان مقامات راه دین است و منازل تعبد چون خوف و رجا و توکل و محبت و رضا و غیر آن. سدى گفت: «مقام معلوم» فى القربة و المشاهدة.
«و إنا لنحْن الصافون» قال الکلبى، هم صفوف الملائکة فى السماء للعبادة کصفوف الناس فى الارض.
«و إنا لنحْن الْمسبحون» اى المصلون المنزهون لله عن السوء. و قیل. هم الصافون حول العرش. و قیل: فى الهواء. قال قتادة: کان الرجال و النساء یصلون معا حتى نزلت: «و ما منا إلا له مقام معْلوم» فتقدم الرجال و تأخر النساء فکانوا یصلون منفردا حتى نزلت: «و إنا لنحْن الصافون و إنا لنحْن الْمسبحون» و قیل: الضمیر هاهنا راجع الى النبى (ص) و المومنین و من خاطبهم من الکفار یعنى لیس منا و منکم الا من له فى الآخرة مقام معلوم کقوله: فأما منْ طغى و آثر الْحیاة الدنْیا الى آخر الآیتین.
و کذلک قوله: و إنا لنحْن الصافون المراد به النبى (ص) و المومنون یعنى نحن الصافون لله فى الصلاة و نحن المسبحون الممجدون المنزهون الله عن السوء. و قیل: ما منا یوم القیمة الا من له مقام معلوم بین یدى الله عز و جل.
ثم اعاد الکلام الى الاخبار عن المشرکین فقال: «و إنْ کانوا» یعنى و قد کانوا «لیقولون» هذه لام التأکید.
«لوْ أن عنْدنا ذکْرا من الْأولین» اى کتابا مثل کتاب الاولین، «لکنا عباد الله الْمخْلصین» هذا کقوله عز و جل: و أقْسموا بالله جهْد أیْمانهمْ لئنْ جاءهمْ نذیر... الآیة.
«فکفروا به» یعنى فلما اتاهم ذلک کفروا به. و فى الآیة وجه آخر و هم انهم قالوا لو علمنا حال آبائنا و ما آل الیه امرهم و کان ذلک کما یقوله محمد لآمنا به و اخلصنا لکنا على شک مما یقوله فلا نصدقه فذلک قوله: فکفروا به اى بمحمد «فسوْف یعْلمون» هذا تهدید لهم، اى سوف یعلمون عاقبة کفرهم.
«و لقدْ سبقتْ کلمتنا لعبادنا الْمرْسلین إنهمْ لهم الْمنْصورون» اى سبق وعدنا ایاهم بالنصرة و هو قوله: «إنا لننْصر رسلنا» و قوله: کتب الله لأغْلبن أنا و رسلی إنهمْ لهم الْمنْصورون.
«إن جنْدنا لهم الْغالبون» اى حزب الله لهم الغلبة بالحجة و بالنصرة فى العاقبة. قیل: لم یقتل نبى فى معرکة و قتال و انما قتل منهم من لم یومر بالقتال، قال الکلبى: ان لم ینصروا فى الدنیا نصروا فى الآخرة. و قیل: «لهم الْمنْصورون» بالحجة و البرهان و الغالبون بالسلطان.
«فتول عنْهمْ» اى اعرض عن قولهم «حتى حین» یعنى الى یوم بدر. و قیل: الى فتح مکة. و قیل: الى الموت. قال السدى: معناه فتول عنهم حتى نأمرک بالقتال.
و قال مقاتل بن حیان: نسختها آیة القتال.
«و أبْصرْهمْ» اى ابصر ما ینالهم یومئذ «فسوْف یبْصرون» ذلک. و قیل: ابصر حالهم بقلبک «فسوْف یبْصرون» معاینة. و قیل: اعلمهم فسوف یعلمون. و قیل: «أبْصرْ» ما ضیعوا من امرنا «فسوْف یبْصرون» ما یحل بهم من عذابنا. چون این آیه فرو آمد و ایشان را بعذاب تهدید کردند گفتند: متى هذا العذاب این عذاب که ما را بوى مىبیم دهند کى خواهد بود؟
رب العالمین فرمود: أ فبعذابنا یسْتعْجلون بعذاب ما مىشتابند و بتعجیل میخواهند؟
در توریة موسى است: ابى یغترون ام على یجترءون بمهلت دادن و فرا گذاشتن من مىفریفته شوند یا بر من دلیرى میکنند و نمىترسند.
«فإذا نزل بساحتهمْ» نزل محمد بدارهم او نزل العذاب بفنائهم «فساء صباح الْمنْذرین» اى بئس صباح الکافرین، الذین انذروا بالعذاب.
روى عن انس بن مالک قال: نزل رسول الله (ص) باهل خیبر لیلا فلما اصبحوا اخرج الاکارون بمکاتلهم و مساحیهم فرأوا رسول الله (ص) و اصحابه فاذا سرعانهم نحو الحصن یقولون محمد و الله و الخمیس، فقال رسول الله (ص): خربت خیبر نحن اذا نزلنا بساحة قوم «فساء صباح الْمنْذرین».
ثم کرر ما ذکر تأکیدا لوعد العذاب و تعظیما للتقریع، فقال: «و تول عنْهمْ حتى حین و أبْصرْ» العذاب اذا نزل بهم «فسوْف یبْصرون». و قیل: الاول فى الدنیا و الثانى فى الآخرة.
ثم نزه نفسه و امر المومنین بالتنزیه فقال: «سبْحان ربک رب الْعزة عما یصفون» من اتخاذ الصاحبة و الاولاد. قوله: رب الْعزة معناه ذى العزة لان العزة صفته لا مربوبه و فى الحدیث ان بن عباس سمع رجلا یقول: اللهم رب القرآن فانکر علیه، و قال القرآن لیس بمربوب لکنه کلام الله.
«و سلام على الْمرْسلین» عمم الرسل بالسلام بعد ما خص البعض فى السورة لان تخصیص کل واحد بالذکر یطول و المعنى: و سلام على المرسلین الذین بلغوا عن الله التوحید و الشرائع.
«و الْحمْد لله رب الْعالمین» على هلاک الاعداء و نصرة الانبیاء علیهم السلام.
روى عن على بن ابى طالب (ع) قال: «من احب ان یکال له غدا بالکیل الا وفى فلیکن آخر کلامه حین یقوم من مجلسه: سبحان ربک رب العزة عما یصفون و سلام على المرسلین و الحمد لله رب العالمین».